ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ....Open Sesami

Στη γλώσσα μας "Σουσάμι άνοιξε", ασχέτως εάν το σουσάμι δεν άνοιξε και πιθανόν να αργήσει να ανοίξει για ποοοολλά χρόνια.

Δεν σας είπα ότι το τριήμερο ταξιδάκι αναψυχής θα ήταν ανανεωτικό?

Αποφάσισα να εγκαινιάσω, μια νέα "στήλη" την οποία την ονομάζω "Στο ντιβάνι" και θα βρίσκω θέματα που αφορούν πολλούς από εμάς.

Είπαμε καλή η μόδα και αυτό που μέχρι τώρα ξέραμε να κάνουμε αλλά τα πράγματα αλλάζουν (είπαμε το σουσάμι δεν άνοιξε).

Ας τα πάρω όμως με τη σειρά.

Ήμουν κομμωτήριο (καλά μην φανταστείτε, έχω βρει ένα κομμωτήριο που κάνει προσφορές και με καλύπτει πλήρως) και έπεσε στα χέρια μου το MC (Marie Claire) του Σεπτεμβρίου.

Κόλλησα λοιπόν σε ένα άρθρο του Θοδωρή Γεωργακόπουλου, με τίτλο "Για Πάντα Παιδιά". Ξεκίνησα να το διαβάζω αποσπασματικά, όταν έπεσε το μάτι μου στο "Γιατί να σοβαρευτεί και να κάνει καριέρα ένας Έλληνας το 2012? ΠΟΙΑ ΚΑΡΙΕΡΑ? ΣΕ ΠΟΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ? " (Ούπς μπίνγκο, χτύπησε φλέβα). Για να μην σας τα πολυλογώ, το ρεζουμέ του πολύ ενδιαφέροντος άρθρου για όλους εμάς τους 35 φεύγα είναι το εξής :Πολλοί από εμάς ζούν μια παραταιταμένη εφηβεία (και καλά κάνουν!!).  Τα νέα ζευγάρια σήμερα το 2012, συνειδητά δεν θυσιάζουν αυτή την ανεμελιά για να φέρουν στον κόσμο (σε ποιό κόσμο?) ένα παιδί.  Όταν περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες κάτω των 25 ετών είναι άνεργοι. Χαρακτηριστηκά έγραφε ότι, "πότε και έαν θα γίνουν εργαζόμενοι, αλλά από ότι φαίνεται Ενήλικες δεν θα γίνουν ποτέ".

Και γιατί να γίνουν? Όταν σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο τα 30 με 40 χρόνια, θεωρούνται η πιο δημιουργική φάση της ζωής μας.  Θα μου πείτε και που πλέον συμβαίνει αυτό, σε μια Ευρώπη που παραπέει και με μια οικονομική δραστηριότητα που αλλάζει μορφή.

Η ιδέα της καριέρας (με την παραδοσιακή έννοια), της παραμονής μας σε ένα επάγγελμα για πολλά χρόνια με μια λαμπρή εξέλιξη, τελείωσε (η καμπάνα χτυπάει για μένα πρώτα που δυσκολεύτηκα πολύ να συμφιλιωθώ με αυτή την κατάσταση και ακόμη προσπαθώ να το χωνέψω).

Όπως, πάλι, έγραφε στο άρθρο, οι 28άρηδες του 2002, που έμεναν με τους γονείς τους σαν φοιτητές, σήμερα 10 χρόνια μετά και όντας 38 πλέον, πάλι σαν φοιτητές ζούν.

Η γενιά μας, έμαθε σε μια καλύτερη Ελλάδα με δυνατότητες σπουδών, μεταπτυχιακών, ταξιδιών και τη στήριξη των γονιών μας για ότι αυτοί δεν έζησαν τις δεκαετίες του '60 και '70.

Μα εκεί δεν θα γυρίσουμε (και πιθανόν ακόμη χειρότερα) και εμείς σίγουρα? Να προσδωκάμε και να ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών μας.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι (όντας πιο περιποιημένη, από το κομμωτήριο) θυμήθηκα το βιβλίο που έχω και είχα διαβάσει πριν χρόνια (2008) από την Λένα Διβάνη (αχ, Βολιώτισσα) με τίτλο "Τι θα γίνει άμα δεν μεγαλώσω". Το ξεφύλλισα και έπεσα πάνω στο κεφάλαιο "Γιατί δεν άνοιξε το σουσάμι".

Οι ίδιες πάνω-κάτω ανησυχίες και μια παραδοχή στο τέλος του κεφαλαίου: "Δέν υπάρχουν τελικά μαγικά κλειδιά.  Η ζωή δεν είναι αλλού.  Μην ανησυχείς όμως, έχω και καλά νέα.  Η ζωή είναι παντού.  Έλα τώρα να κάτσουμε εδώ ήσυχα-ήσυχα να βλέπουμε τι καλό θα μας βρέξει η κάθε μέρα".

Σας τα λέω αυτά εγώ, που μου πήρε ένα χρόνο να νιώσω καλύτερα και να αλλάξω σελίδα, με καινούριους φίλους, νέες ασχολίες, επαναπροσδιορισμό και ανασυγκρότηση μέσα-έξω, πάνω-κάτω και επί τα αυτά, που τελικά είδα οτί είναι μύθος να συνδέεις την εικόνα σου με το επάγγελμα σου γιατί αυτό γκρεμίζεται και χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Και όπως διάβασα (πάλι, τι να κάνω σας είπα οι κεραίες μου είναι ανοικτές όσο ποτέ) από μια ανερχόμενη τραγουδίστρια τη Μαριέτα Φαφούτη στο Elle του Οκτωβρίου, που αφού απολύθηκε από τη διαφημιστική εταιρία που δούλευε, κατέφυγε σε αυτό που πραγματικά αγαπάει (τη σύνθεση και το τραγούδι) και δηλώνει : "Ποτέ δεν ήμουν πιο φτωχή, ποτέ πιο ευτυχισμένη".